احتمالا نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی وقت زیادی برای مطالعه نداشته باشند؛ بنابراین، مختصر و مفید نکته ای را درباره طرح موسوم به صیانت با ایشان در میان می گذارم، به امید تأمل.
احتمالا نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی وقت زیادی برای مطالعه نداشته باشند؛ بنابراین، مختصر و مفید نکته ای را درباره طرح موسوم به صیانت - که از کمیسیون ویژه به صحن علنی برگشته - با ایشان در میان می گذارم، به امید تأمل:
نمایندگان مجلس، وکیل مردم هستند و مردم موکل آنان. وظیفه هر وکیلی در هر نظام حقوقی، سیاسی و دینی، اجرای خواسته موکل است. وکیل حق ندارد برخلاف خواست موکل اقدام کند و در صورتی که چنین کند، بر برابر زیان وارده به او، مسوول جبران خسارت است.
در این چند ماهی که از طرح صیانت می گذرد، همه عالم و آدم - و حتی مرحوم خواجه حافظ شیرازی - به شکلی واضح و بلاتردید ملتفت شده اند که اکثر مردم ایران با گرایش های مختلف سیاسی و اعتقادی، با این طرح و هر گونه اقدامی برای محدودسازی اینترنت مخالف اند.
مطرح کردن مسائلی مانند "ما می خواهیم فضای مجازی را سالم کنیم، می خواهیم جلوی کلاهبرداری ها را بگیریم و ..." هم روش نخ نما شده ای است که همه می دانند برای موجه جلوه دادن طرح ذکر می شود.
جلوگیری از تخلفات و جرائم اینترنتی، با ایجاد محدودیت برای عموم مردم اتفاق نمی افتد بلکه با نظارت تکنولوژیک بر عملکرد خاطیان و برخورد قانونی با آنها رخ می دهد. هیج وقت، کل یک جاده را به خاطر سرعت و سبقت غیرمجاز چند راننده خاطی نمی بندند، بلکه با خطاکاران برخورد می کنند. اینترنت هم همین گونه است.
بنا بر این، نماینده ای که به عنوان وکیل مردم بر کرسی های مجلس شورای اسلامی تکیه داده است، شرعاً، قانوناً ، وجداناً و عرفاً و در همسویی با خواسته موکلان اش، نه تنها باید با این طرح اعلام مخالفت کند، بلکه از او انتظار می رود، تمام تلاش خود را مصروف بهبود وضعیت اینترنت در ایران، مطابق با شأن و خواسته مردم ایران کند.
این، از مسلّمات روابط وکیل و موکل است. تمام!
