گزارش: فاطمه زردشتی
/ معلم‌ها یک توپ می‌دادند دست بچه‌ها و خودشان هم می‌نشستند و بافتنی می‌کردند. تا اینکه خانمی به نام فاطمه انتظام که در رشته تربیت‌بدنی فعالیت داشت از شیراز به نی‌ریز آمد.
/ آن موقع ورزش خانم‌ها مثل الان نبود و زنان نمی‌توانستند به راحتی ورزش کنند.
/ ورزش سن و سال ندارد و پایانی برای ورزش نیست.
/ همیشه با عشق کار کرده‌ام و برای این کارها دستمزدی هم نگرفته‌ام.
می‌گوید: از ١٧ سالگی به والیبال علاقه‌مند شدم و تا امروز همچنان به این ورزش می‌پردازم.
فاطمه آسیابانی ٥٢ ساله، متأهل، دارای دو فرزند و بانوی پیشکسوت و فعال ورزش نی‌ریز است که با او گفتگویی ترتیب دادیم.
می‌گوید: از همان دوران راهنمایی به ورزش علاقه داشتم. به طوریکه از بین سه مدرسه راهنمایی دخترانه، به عنوان بهترین دونده در مسابقات دو انتخاب شدم.
البته آن زمان در مدارس و خصوصاً مدارس دخترانه، زنگ ورزش اصلاً جدی گرفته نمی‌شد. معلم‌ها یک توپ می‌دادند دست بچه‌ها و خودشان هم می‌نشستند و بافتنی می‌کردند. تا اینکه خانمی به نام فاطمه انتظام که در رشته تربیت‌بدنی فعالیت داشت از شیراز به نی‌ریز آمد.
او ورزش والیبال را به بچه‌ها آموزش داد و در واقع باعث شد اساس ورزش والیبال بانوان در نی‌ریز راه‌اندازی شود. ما آن موقع برای تمرین به سالن شهدا می‌رفتیم. بیشتر خانواده‌ها نمی‌دانستند این سالن سرپوشیده است و حتی خیلی از مادرها با دخترانشان برای تمرین به آنجا می‌آمدند.
آن موقع ورزش خانم‌ها مثل الان نبود که هرکس هر ورزشی بخواهد دنبال کند. محدودیت‌های خاص خودش را داشت و زنان نمی‌توانستند به راحتی ورزش کنند.
خلاصه من و چند تا از دوستانم اولین تیم رسمی دختران والیبال بودیم که توسط خانم انتظام از بین سه دبیرستان انتخاب شدیم.
پس از گرفتن دیپلم هم یک دوره‌ی آمادگی جسمانی از طرف تربیت‌بدنی برگزار شد که من شرکت کردم و همین باعث شد ورزش را ادامه دهم.
پس از گرفتن مدرک آمادگی جسمانی، یکسال بعد با معرفی خانم سازگار به عنوان مربی کمیته بانوان فرمانداری شروع به کار کردم.
حدود ٢٠ سال تیم والیبال داشتم که به جرئت می‌توانم بگویم تنها تیمی که پایه و استحکامی قوی داشت تیم من بود که بارها در مسابقات داخلی و استانی شرکت داده شد.
همچنین به عنوان مسئول سه‌گانه ورزش در نی‌ریز که شامل ورزش‌های دوچرخه، شنا و دو بود از طرف نیروی انتظامی استان انتخاب شدم. دو سال پیاپی تیم به مسابقات استانی اعزام کردیم. به خاطر دارم با وجود اینکه زمان زیادی هم نداشتیم با همکاری آقای حمید قلمداد و امکاناتی که آقای جوکار در اختیارمان گذاشت، در سه رده سنی آقایان و خانم‌ها تیمداری کردیم که در نهایت ورزشکاران، صاحب کاپ، مدال و جوایز نقدی شدند. همچنین سال بعد نیز خانم رحیمی برای مسابقات کشوری انتخاب شد که توانستند مقام چهارمی را کسب کنند.
ناگفته نماند در جلساتی که از طرف نیروی انتظامی گرفته شد، بنا شد امکاناتی از قبیل کفش و دوچرخه در اختیار ورزشکاران گذاشته شود که با توجه به اینکه امکانات به ما نرسید، این تیم‌ها منحل شد. نزدیک به دو سال هم تیم کوهنوردی به نام کمیته بانوان داشتم که خانم‌ها سلطنت فصیح‌خانی، فروزان و نرجس محمدی از اعضای اولیه آن بودند. تقریباً تمام کوه‌های نی‌ریز را با این تیم رفتیم. یک مورد هم آب‌رَوی پهنابه به بخون را داشتیم.
- مربیان شما چه کسانی بودند؟
به جز خانم انتظام، خانم نسرین صالحی از شیراز اولین دوره حرفه‌ای مربیگری والیبال را برایمان برگزار کرد. همچنین خانم بحرینی از دیگر مربیان من بود.
آن موقع چون در نی‌ریز خوابگاه نبود، من این دو عزیز را به خانه خودمان بردم. الان نزدیک به بیست سال است که با هم دوست هستیم.
- بهترین مشوق شما در ورزش چه کسانی بودند؟
خانم انتظام مشوق اصلی من در ورزش بود.
- در حال حاضر چه می‌کنید؟
در حال حاضر نیز به عنوان نائب‌رئیس ورزش همگانی با مدیریت آقای میرغیاثی در حال فعالیت هستم. ورزش همگانی بسیار گسترده شده و در زمینه‌های مختلف تعداد زیادی ورزشکار فعالیت دارند و حتی در دوران کرونا هم ورزش‌ها را به صورت مجازی انجام داده‌ایم.
در ضمن من مسئول یک تشکل مردم‌نهاد ورزشی هستم که بسیار فعال است و از سال ٨٤ که ثبت شده تاکنون فعالیت دارد. در این تشکل من تمام گزارشات ورزشی را به استان اعلام می‌کنم و این تشکل، تا الان فعال‌ترین تشکل در نی‌ریز شناخته شده.
- ورزش انفرادی یا تیمی؟
ورزش انفرادی بهتر است، چون فرد بیشتر شناخته می‌شود.
- پتانسیل بانوان نی‌ریزی در کدام رشته بیشتر است؟
بانوان نی‌ریزی اگر حمایت و پشتیبانی شوند، در همه رشته‌ها خوب هستند. خصوصاً الان که همه با دید بازتری نسبت به قبل به ورزش خانم‌ها نگاه می‌کنند.
- خانواده هم اهل ورزش هستند؟
بله، همسرم آقای حسن تمنادار در ورزش باستانی فعال است. دخترم الهه که یکی از بهترین پاسورهای والیبال نی‌ریز بود و الان در استان کرمان به عنوان پاسور توپ می‌زند. پسرم علی تمنادار هم که در رشته‌ی پاورلیفتینگ کار می‌کند. وی ٩ مدال طلای کشوری و یک مدال طلای آسیایی در کارنامه خود دارد و برای مسابقات جهانی هم انتخاب شده که به‌خاطر کرونا فعلاً نتوانسته فعالیت کند.
- فکر می‌کنید تا چه زمانی به ورزش ادامه می‌دهید؟
ورزش سن و سال ندارد در هر سنی ورزش لازم است مطمئناً تا زمانی که کشش داشته باشم و بدنم اجازه دهد ورزش را دنبال می‌کنم. من فکر می‌کنم پایانی برای ورزش وجود ندارد. همیشه با عشق کار کرده‌ام و برای این کارها دستمزدی هم نگرفته‌ام، حتی گاهی هزینه سالن را هم از جیب داده‌ام.
- بهترین و بدترین خاطره ورزشی؟
بهترین خاطراتم به زمانی برمی‌گردد که چندین سال پیاپی با مدیریت من بچه‌های تیم به اردوهای استانی، زیارتی و حتی خارج از استان می‌رفتند. بدترین خاطره‌ام هم به زمانی برمی‌گردد که ساعات کار والیبالم با شغلم تداخل پیدا کرد و برای مدتی نتوانستم سرِ تیم حاضر شوم. بد نیست بدانید من اولین خانمی بودم که آموزش رانندگی را در نی‌ریز راه‌اندازی کردم و از سال ٩٣ هم آموزش پایه دو را در نی‌ریز فعال کرده‌ام. چون قبل از آن مردم مجبور بودند برای آن به استهبان بروند.
- برای علاقه‌مند کردن جوانان به ورزش چه باید کرد؟
ورزش هزینه دارد، اما اگر هزینه‌ای هم صرف می‌شود، جای بسی خوشحالی است که جوان سالم است و کمتر دچار معضلات اجتماعی می‌شود. باور کنید جوانهای نی‌ریزی پتانسیل زیادی در ورزش دارند و من با توجه به کارم وقتی به شهرهای همجوار می‌روم، می‌بینم باشگاه‌های نی‌ریز، نسبت به دیگر شهرها، با استقبال بیشتری روبرو هستند. ای کاش که تمام مردم معتاد به ورزش شوند چون اعتیاد به ورزش افتخار است.
