بهجت خانم زد پشت دستش و گفت:
- وووووی هر که رِ نیگا میکنم زِنّگیش بعضِ من شد. آخه ایَم شد زِنگی؟ ایَم شد روزگار؟ نه یَی خونِی دُرسی، نه یَی ماشین دُرسی، هیچی، هیچی قووووت...
بی‌بی نگاهش کرد...
- یَنی چی‌چی بِجَت؟
- ینی مُراد سرِکار نیره؟
بهجت خانم تکانی به خودش داد...
- نه بی‌بی، میره، هر روزم میره...
بی‌بی چشم‌هایش را ریز کرد...
- نکنه سیخ و سنگی شده که ایطو می‌نالی؟
بهجت خانم دوباره به حرف آمد...
- وووووی روم سیا بی‌بی، ای چه حرفیه که میزنین؟ مراد و سیخ و سنگ؟ یَی چوی تلخی‌ام نیخوره چه برسه سیخ و سنگ!
بی‌بی دوباره سری تکان داد...
- یَی چی بگم بِجَت؟ نپه ایطو که مَلومه هرچی در میَره میوَره بری ننه بواش...
بهجت دوباره سری تکان داد...
- ننه بوا کجا بود بی‌بی؟ خدازده یَی ننه‌ی پیری داشت که اووَم دو سه سال پیش مُرد...
بی‌بی دستی به چارقدش کشید...
- بع، نپه ای پولاشه چکار می‌کنه؟
- خو مییَره میده من بی‌بی، من خرج میکنم...
بی‌بی نفس عمیقی کشید...
- خدا وردَره تو رِ، نپه حرف حسابُت چی چیه ضِیفه؟
- هیچی، من میگم ای پولی نیس که مراد در مییَره، یَی نیگایی دور و برُش بکنه بینه مردم چیطو پول در مییَرن، یکیش هی قدرت شووَر دَدَم، دو سال نکشیده دیه چی که بری دَدم نَسَد نبود...
- چی چی بگم بِجَت؟ والا من خو میگم هی که شووَرت اَلِ هیچی نیس و چارستون بدنُش سالمه و لقمه نون حلالی در مییَره اَ همه چی می ارزه...
بهجت دوباره پشت چشمی نازک کرد...
- ماخام نَیَرزه بی‌بی، ماخام نَیرزه... من دیه بویه آرزو خونِی دو طبقه و ماشین شاسی بُلَنِ ببرم تو گور...
بهجت خانم همانطور داشت غر می‌زد که گوشی‌اش زنگ خورد... رنگ به رویش نماند و دستهایش شروع کرد لرزیدن...
تلفن را که قطع کرد، سراسیمه از جایش بلند شد...
بی‌بی دستش را گرفت...
- کجا بجَت؟ چیطو شد؟ کی بود؟
- ووووووی، روم سیا بی‌بی، منیج ددم بود.. میه ایطو داشت گریه می‌کرد. میگف مثکه قدرَتِ گرفتن... انگا مواد تو ماشینُش بوده، برم بینم چیطو شده!
بهجت خانم که رفت بی‌بی سری تکان داد و گفت:
حالا دیم بوگو خونِی دوطبقه و ماشین شاسی بُلَن ماخام، ایشالا که اَ دلوت بونه که جیگر شووَرُته خون نکنی!
گلابتون
