علی شیخایی
معلم بازنشسته مدارس تهران
در پی مطلبی که چندی پیش به قلم استاد عزیزم جناب آقای آراسته در سایت هورگان و هفته‌نامه نی‌ریزان فارس با عنوان «به یاد زنده‌یاد دبستان بختگان» منتشر شد و همچنین به تشویق برخی دوستان و سروران گرامی، بر آن شدم تا مختصری از زندگی‌نامه مرحوم استاد دکتر محمدمهدی شیخائی را به عرض دوستان و همشهریان گرامی برسانم.
دکتر محمدمهدی شیخائی، در سال ۱۳۱۴ در کوی بهشتی (قلعه محمودخان) در یک
خانواده کشاورز به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در دبستان فرهمندی و دوره
اول دبیرستان را در دبیرستان امام خمینی (احمد نی‌ریزی سابق) گذراند و سپس
در دانشسرای کشاورزی شیراز برای دوره معلمی پذیرفته شد. پس از گذراندن دوره
دو ساله دانشسرا، از طرف اداره آموزش و پرورش شهرستان نی‌ریز (که در آن
زمان به آن اداره فرهنگ می‌گفتند) به مدت ۵ سال مأمور به خدمت در روستای
طشک (جزء به بخش آباده) و روستای چاهک (که در آن زمان متعلق به بخش پشتکوه
بود) گردید. راه روستاهای آباده‌طشک و چاهک که در مرزهای شهرستان نی‌ریز
هستند و حداقل ۱۰۰ کیلومتر با مرکز شهر نی‌ریز فاصله دارند، در آن زمان،
خاکی و پر از دست‌انداز بود؛ ایشان برای رفت و آمد به این روستاها، این راه
سخت و طولانی را با دوچرخه طی می‌نمود.
در آن زمان مدرک فارغ‌التحصیلان دانشسرا، دیپلم کامل نبود و برای گرفتن
دیپلم، می‌بایست سال آخر دبیرستان را امتحان می‌دادند ولی این امتیاز را
داشتند که سال آخر هر رشته‌ای را امتحان بدهند؛ ایشان نیز در رشته‌های ادبی
و طبیعی (تجربی امروز) امتحان داده و علاوه بر داشتن دیپلم کشاورزی موفق
به اخذ دو دیپلم ادبی و طبیعی گردید.
وی در سال ۱۳۳۹ در دانشسرای عالی تهران (که سهمیه استان فارس ۶ نفر بود)
قبول شد و پس از گذراندن دوره دانشسرای عالی از طرف آموزش و پرورش شهرستان
نی‌ریز، مسئول راهنمای تعلیماتی دبستان‌های شهرستان نی‌ریز گردید. در سال
۱۳۴۶ به عنوان رایزن فرهنگی ایران و هند، راهی شهر کلکته شد و طی مدت ۶ سال
اقامت در هند، ضمن انجام مأموریت خویش، موفق به اخذ دکتری در رشته فلسفه
شد. در سال ۱۳۵۲ پس از بازگشت به ایران، از طرف وزارت علوم و آموزش عالی،
به عنوان هیئت علمی و استاد دانشگاه رازی در شهرهای همدان و سنندج منصوب
گردید.
پس از انقلاب فرهنگی و بازگشایی دانشگاه‌ها، دعوت به کار شد، ولی به علت
بیماری امکان بازگشت به کار برایش ممکن نگردید، لذا در سال ۱۳۶۳ بازنشسته
شد و در سال ۱۳۶۴ به رحمت ایزدی پیوست.
ایشان اولین دیپلم و اولین معلم از کوی شهید بهشتی بود و در دوران جوانی
مداحی، منبر رفتن، سخنرانی و مبارزه علیه بهائیت را در کارنامه خود دارد.
روحش شاد و یادش گرامی
