در بهمن ماه سال ۱۳۰۲ خورشیدی (٩٦ سال پیش) در نی‌ریز به مدت هفت شبانه روز به شدت و بلاانقطاع باران بارید. رودخانه‌ها طغیان کرد و سیل خروشان سه محله از محلات نی‌ریز را که در مسیر بود به خطر انداخت. روز هشتم ساعت به ساعت طغیان سیل شدیدتر شد تا بالاخره سدهای محکم چندین صد ساله را شکست و آب سرازیر شد و محلات در مسیر از جمله محله چنارشاهی را با خاک یکسان نمود. به طوری که حدود و ثغور خانه‌ها محو شد و موقع تجدید بنا از درخت مرکبات و غیره حدود و ثغور مشخص می‌گردید. اموال منقول کلاً یا زیر آوار شد یا به عمق دریاچه بختگان فرو رفت. مسلمانان و یهودیان و غیره سکنه نی‌ریز، همه دست حاجت به سوی خدا بردند و به استغاثه پرداختند و از محلات در مسیر سیل به محلات مصون از سیل نقل مکان کردند.
چون این واقعه در روز اتفاق افتاد و فوری همه از شکستن سدها باخبر شدند جان سالم به در بردند. مگر یک محله(*) نزدیک منزل فتحعلی‌خان [امین‌الرعایا حاکم نی‌ریز متوفی ١٩ جمادی‌الثانی ۱۳۱۲ مهشیدی و ١٢٧٤ خورشیدی] که شش نفر زیر آوار رفتند. چون شب فرا رسید و پناهگاه کم بود، هر چند خانواده در یک اتاق به دعا و استغاثه شب را به صبح رساندند... مسلمان و کلیمی برادروار هم‌سفره شدند و در یک اتاق هر کس به آیین و کیش خود مشغول استغاثه(٢) بود. این بلیه گرچه به ظاهر به صورت نار جلوه نمود و لکن به باطن نور بود ... و ثمرات نیکویش بعدها آشکار گردید.
چون خبر سیل‌زدگان نی‌ریز به سایر نقاط و شهرها رسید کمک‌های زیادی به نی‌ریز رسید که با آن کمک‌ها منازل آسیب دیده درست شد و به افراد نیازمند هم کمک شد و در محله امام مهدی (عج) کنونی(پهلوی‌سلبق) سیل‌بندی محکم‌تر از سابق بنا گردید.
پی‌نوشت:
*- امروز به این محله می‌گویند کوچه شیخ علی قاضی(قاضیان)
