اسماعیل جلالیان ٣٠ ساله به طور مادرزادی پای راست ندارد و از پای مصنوعی استفاده میکند.
وی مدرک دیپلم ساختمان، دیپلم حسابداری و دیپلم کامپیوتر را در کارنامه خود دارد، همچنین دارای مدرک لیسانس عمران از دانشگاه آزاد فسا و لیسانس معماری از دانشگاه آزاد نیریز است و حالا در رشته کارشناسی حقوق دانشگاه آزاد نیریز تحصیل میکند.
میگوید: «زمانی که در دانشگاه آزاد فسا و در رشته عمران درس میخواندم، همزمان در همان دانشگاه و در رشته الکترونیک ثبتنام کردم و قصد داشتم برای خودم یک پای رباتیک بسازم؛ ولی سر یکی از امتحانات متوجه شدند که در یک دانشگاه در دو رشته به طور همزمان ثبت نام کردهام و قصد اخراجم را داشتند. اما با وساطت رئیس دانشگاه من را فقط از رشته الکترونیک اخراج کردند و من به درس خواندن در رشته عمران ادامه دادم.»
از آن جا که رشته عمران و معماری در کارهای عمرانی و ساخت و ساز مکمل هم هستند، به تحصیل در این دو رشته پرداخته و بنا بر اتفاقاتی که در چند سال پیش برای خانوادهاش افتاده و دچار ورشکستگی شدهاند، احساس میکند که با تحصیل در رشته حقوق و یادگیری نحوه نوشتن صحیح قراردادها میتواند به آنها کمک کند.
او از کودکی برای کسب درآمد، در کنار درس خواندن کارهای زیادی انجام داده؛ از جمله بازاریابی شرکت پگاه، رانندگی لودر، کامیون و غلطک، کارهای نقشهبرداری، ساختمانی و اجرایی. در حال حاضر نیز با بنیاد مسکن شیراز برای ساخت راههای روستایی همکاری میکند و صاحب یک شرکت پخش مواد غذایی در نیریز است.
همچنین در کنار اینها به ورزشهایی همچون کوهنوردی، شنا و دوچرخهسواری هم میپردازد.
جلالیان بسیاری از کوههای نیریز از جمله بالاتارم، دور قلات و اربو را پشت سر گذاشته و توانسته با انجام بعضی تمرینات، ضعف نداشتن پا را در خود احساس نکند.
هر هفته چند روز شنا میکند و ٤ نوع شنا را به طور کامل انجام میدهد. او میگوید: «علاقه دارم شنا را به صورت حرفهای دنبال کنم و به مسابقات پارالمپیک برسم.»
هر چند در حال حاضر پارالمپیک برای او فقط یک آرزو است و هنوز پیشرفت خاصی در این زمینه نداشته.
در ادامه میگوید: «یک روز در مجتمع استخر انقلاب شیراز درحالی که با یک پا شنا میکردم، مرد مسنی که با لباس شخصی بود، پیش من آمد و پس از تعریف و تحسین، از من خواست در کنارشان به طور تخصصی آموزش ببینم و در مسابقات شرکت کنم. ولی به علت شرایط کاری و دور بودن از شیراز نتوانستم درخواستش را قبول کنم. در آخر، زمان تحویل دادن کلید، علاوه بر این که هزینه بلیط را به من برگرداندند، یک عینک شنا نیز از طرف مدیر استخر به من هدیه دادند.»
جلالیان در آخر اضافه میکند: «مردم به افراد معلول دلسوزانه و حقیرانه نگاه میکنند؛ شاید این برای مردم یک لحظه باشد و اهمیت آن را احساس نکنند؛ اما همین موضوع بسیار ساده خیلی از دوستان معلول من را گوشهگیر و خانهنشین کرده است. معلولیت برای من نه تنها باعث محدودیت نشده، بلکه در بسیاری از زمینهها باعث پیشرفت من شده است.»
او باور دارد: «اگر خداوند از کسی یک توانایی را بگیرد، تواناییهای دیگرش را بسیار زیاد میکند؛ فقط لازم است تواناییهای دیگر خود را بشناسد و از آنها استفاده کند».