تعداد بازدید: ۲۰۳۳
کد خبر: ۷۲۲۲
تاریخ انتشار: ۱۹ آبان ۱۳۹۸ - ۰۷:۴۱ - 2019 10 November
گفتگو با کوثر کامرانی، هنرمند نی‌ریزی عرصه نقاشی
محبوبه ناصری گروه گزارش

در این دوره زمانه هنرمندانی هستند که هنر را جزء مهمی از زندگی‌خود دانسته و آن را مانند کودکی در دامان مادر می‌پرورانند. 


هستند هنرمندانی که در گوشه و کنار این شهرستان آنقدر برای هنرشان ارزش قائلند که با وجود کمبود امکانات و با حمایتی اندک، یکی یکی پله‌های پیشرفت را طی کرده و باعث افتخار شهرستانمان شده‌اند.


کوثر کامرانی یکی هنرمندان موفق عرصه نقاشی آبرنگ در گوشه‌ای از شهرستانمان هر تابستان نمایشگاهی برپا می‌کند و سالانه تعداد زیادی از علاقه‌مندان به این هنر را به سمت نمایشگاهش می‌کشاند.


همزمان با برگزاری سومین نمایشگاه این هنرمند جوان گفتگویی با او داریم.

از تربیت‌بدنی تا نقاشی آبرنگ
مجموعه فرهنگی در گوشه‌ای از این شهر توسط این هنرمند و همسرش راه‌اندازی شده؛ وقتی وارد این مکان می‌شوی، انگار وارد یک نگارخانه شده‌ای. تمام دیوارها پر شده از تابلوهایی که هنر دست همین هنرمند شهرمان است.


کامرانی در ابتدای صحبتش، خود را اینگونه معرفی می‌کند: ٢٣ ساله هستم و فارغ‌التحصیل رشته تربیت‌بدنی از دانشگاه شریعتی تهران.


حدود ١١ سال است که در عرصه هنر فعالیت‌ می‌کنم و رنگ‌روغن را نزد خانم نصیری آموزش دیدم؛ اما ٤ سال است که به طور تخصصی آبرنگ کار می‌کنم. 


اوایل دوست ‌داشتم در هنرستان درس بخوانم؛ اما کمبود امکانات و نبود هنرستانی پیشرفته باعث شد رشته تجربی را انتخاب کنم. بعد از اتمام تحصیلاتم کنکور دادم و با رتبه ٥٦ در رشته تربیت‌بدنی وارد دانشگاه شدم.


مدتی از دانشگاه‌ رفتنم نگذشته بود که با یک آکادمی در تهران آشنا شدم. به آنجا رفتم و در دوره‌های هنری‌شان شرکت کردم. با اساتیدی آشنا شدم که همه عضو انجمن جهانی آبرنگ بودند. آنجا بود که فهمیدم آبرنگ خیلی روان‌تر از رنگ‌روغن است.

آموزش زیر نظر بزرگترین اساتید آبرنگ
در آن آکادمی اساتید بزرگی همچون استاد بهمن نیکو و استاد نادر مهذب‌نیا رئیس انجمن جهانی آبرنگ به من آموزش‌هایی دادند و از سوی این انجمن حمایت شدم که باعث شد استعدادهایم را کشف کنم و با انرژی بیشتری به سوی هدفم قدم بردارم.

نی‌ریز محدودیت دارد؛ هم در مکان آموزش و هم نیروی متخصص
وی ادامه می‌دهد: تا حدود ١٨ سالگی تدریس می‌کردم؛ هم در سرای هنر و اندیشه نی‌ریز و هم در خانه فرهنگ آباده‌طشک. تدریس در نی‌ریز با مشکلاتی از جمله عدم وجود مکانی بزرگ و فضایی آرام و هنری مواجه است. وقتی هنر را آموزش می‌دهی، نیاز داری به یک موسیقی ملایم. همچنین به خاطر کم بودن فضای آموزشی مجبوری تعداد هنرآموز را محدود کنی و همان چند نفر هم در حین آموزش آرامش لازم ندارند. من در سرای هنر و اندیشه ١٥ شاگرد و در خانه فرهنگ آباده‌طشک به خاطر فضای بزرگتر حدود ٨٠ شاگرد داشتم. 


وقتی وارد شهر بزرگی می‌شوی، تازه می‌فهمی چقدر استعداد داری و جای پرورش دارند؛ اما نی‌ریز آنقدر محدودیت دارد که جایی برای پرورش استعدادهایمان نیست. 

هنرمندان نی‌ریز شهامت برگزاری نمایشگاه ندارند
وی کمی مکث می‌کند و ادامه می‌دهد: چیزی که در نی‌ریز و در بین هنرمندان می‌توان به وضوح دید، نداشتن شهامت برای برگزاری نمایشگاه است. من هم می‌دانم کارم از نظر تکنیکی مشکل دارد و ممکن است اگر آن را در نمایشگاه در معرض دید بگذارم، باشند افرادی که انتقاد کنند؛ اما شهامت آن را دارم تا خودم را نشان داده، با این کار عیب طرح‌هایم را پیدا کنم و مطمئناً درکارم هم پیشرفت ‌می‌کنم. بنابراین هستند هنرمندان زیادی که فعال هستند؛ اما کسی از وجودشان در این شهرستان با خبر نیست.

هرسال نمایشگاه برگزار می‌کنم
کامرانی تا به حال دو نمایشگاه با عناوین چکاوک و پارادوکس برگزار کرده است و سومین نمایشگاه او نیز تحت عنوان «فریاد چشم‌ها» از ١٩ الی ٢٣ آبان به مناسبت هفته وحدت در مجموعه فرهنگی باشگاه زندگی (کوچه پاساژ لاله سرخ، طبقه فوقانی پاساژ گلستان) برگزار خواهد شد.


وی در مورد استقبال از دو نمایشگاه قبلی می‌گوید: مردم استقال خوبی از نمایشگاه کردند و فروش خوبی هم داشتم. فروش تابلوهایم در نمایشگاه اول بهتر از نمایشگاه دومم بود. بعضی نسبت به قیمت آثار اعتراض می‌کردند و خیلی‌ها هم که ارزش کار را می‌دانستند، می‌خریدند.


این هنرمند از برگزاری هر ساله نمایشگاه فقط یک هدف دارد و آن هم این که نشان دهد نسبت به سال قبل چقدر پیشرفت داشته. وی دراین باره می‌گوید:


افرادی که صرفاً هنر را تدریس می‌کنند، همیشه یک چیز تکراری را آموزش می‌دهند. این خیلی مهم است که نشان بدهی از سال پیش تا به حال چه قدر پیشرفت داشته‌ای و چقدر توانسته‌ای روی خودت کارکنی. 

هنرمندان نی‌ریز تخصصی کار نمی‌کنند
وی هنر و هنرمند را در یک جمله خلاصه می‌کند و می‌گوید: بعضی‌ از نقاش‌ها یک نقطه زرد را به خورشید تبدیل می‌کنند و بعضی‌ها هم خورشید را به یک نقطه زرد. این دید هنرمند است که هنر خود را چگونه به نمایش می‌گذارد. 


و این مشکل عمده هنرمندان نی‌ریزی است؛ در این شهرستان خیلی‌ها تخصصی کار نمی‌کنند و در هر شاخه‌ای که شد قلمی‌ بر طرح می‌زنند. برای همین پیشرفت نمی‌کنند و این در هنرجو هم اثر می‌گذارد. هنرمند اول از هرچیزی باید هنر مورد نظر خود را انتخاب و در همان زمینه تخصصهای لازم را کسب کند. هر روز پیشرفت کند و تجربه‌هایش را به هنرجو هم انتقال بدهد. در نی‌ریز آقای محسن‌زاده واقعاً تخصصی کار کرده و شخصیت او نیز درخور یک شخصیت هنری است.

هنر نه نمره ٢٠ دارد، نه بالاترین درجه
این نقاش جوان در حالی که خود پیشرفت چشمگیری در حیطه هنری‌اش داشته، اما معتقد است:‌ در دنیا هیچ کس‌نمی‌تواند به آن نقطه برسد که بگوید من به بالاترین مکان هنر رسیده‌ام و در شاخه ‌هنری خودم کامل هستم. واژه استاد نیز باید به کسی تعلق بگیرد که در مسیر پیشرفت یک رشته هنری همه موهایش سفید شده باشد.


متأسفانه در نی‌ریز حتی برای انتخاب مربی هنری هم هیچ فیلتری وجود ندارد تا افرادی که می‌خواهند تدریس کنند مورد سنجش قرار گیرند و اگر از نظر معلومات شایستگی تدریس را دارند برای این کار انتخاب شوند. آخر نوجوانی که تازه دو طرح کشیده، چگونه می‌تواند هنرآموز را آموزش دهد؟

هزینه شرکت در جشنواره‌ها زیاد است
کامرانی تا به حال در جشنواره‌ای شرکت نکرده است؛ چون به گفته او، هزینه شرکت در مسابقات و جشنواره‌های آبرنگ خیلی زیاد است. وی در این باره می‌گوید:


تا به حال در چندین جشنواره ثبت‌نام کرده‌ام؛ اما چون برای ادامه کار احتیاج به هزینه بالایی بود، انصراف دادم. حتی چند وقت پیش تعدادی از کارهایم در موزه تهران مورد پذیرش قرار گرفت؛ ولی به دلیل مبلغ بالایی که باید می‌پرداختم، انصراف دادم.

اداره فرهنگ و ارشاد از هنرمندان حمایت کند
در نی‌ریز اداره فرهنگ و ارشاد باید در زمینه‌های مختلف هنرمندان را حمایت کند. مثلاً در رابطه با همین نمایشگاه‌ها یک سری اسپانسرها باید با این اداره کار کنند و وقتی این حامیان در تبلیغات نمایشگاه هزینه کنند، هم هنرمند را حمایت مالی کرده‌اند و هم برای خودشان تبلیغ ‌است.

هر چه از هنر در بیاید، باید خرج خودش شود
این نقاش جوان یکی از علتهای مهم عدم پیشرفت هنرمندان را گرانی وسایل هنری در ایران می‌داند و می‌گوید:
این که هنرمندان در رشته تخصصی خودشان کار نمی‌کنند، نه تنها در نی‌ریز بلکه در سراسر کشور باعث عقب‌ماندگی هنر نسبت به کشورهای دیگر می‌شود. مسأله دیگر هم این است که هزینه وسایل هنری در ایران واقعاً گران است و وقتی هنرمند مجبور شد مواد رنگی مورد نیازش را با مارک ارزان‌تری تهیه کند، مسلماً‌ در کیفیت کار اثر می‌گذارد و نمی‌تواند با هنرمندی در یک کشور دیگر رقابت کند. این می‌شود که امکان پیشرفت در کشور خیلی کم است.

هنر ربطی به سن و سال ندارد
کامرانی در پایان صحبت‌هایش می‌گوید:
به نظر من تا زمانی که انسان توانایی گرفتن قلم در دست دارد، می‌توانند وارد عرصه هنر شود. وقتی هنر جزئی از زندگی‌ات باشد و وقتت را صرف آموختن و پرورش آن کنی، کمتر ذهنت را درگیر مشکلات جامعه می‌کنی و مطمئناً اثر پدیدآمده در روحیه هنرمند تأثیر بسزایی می‌گذارد.

نظر شما
حروفي را كه در تصوير مي‌بينيد عينا در فيلد مقابلش وارد كنيد
پربازدیدها