یَک مدت که از زیندَگانی در وُلسوالی نَی‌ریز خستَه شدَه بودم، قصد بَکردم بی وَلایت شیراز روان شوم تا شاید وضعم بهتر شود. یَک هفتَه‌ای بیشتر از اسباب‌کَشی‌ام نگوذشتَه بود که یَک روز قصد کردم بی زیارت شاه چَراغ روان شوم.
دم در وضوخانَه یَک زن بی من رَسیدَه کرد، بچَه‌اش را بغل من بَداد و گفتَه کرد: بی زحمت این را بَگیرید تا من وضو ساختَه کونم و برگردم.
نتوانستم چیزی گفتَه کونم. پیش خود گفتَه کردم ثواب دارد. بچَه چند ماهَه را در بغل بَگرفتم و مادرش بی‌سمت وضوخانَه روان شد.
بچَه با اخم مرا نَظاره مَی‌کرد و وقتی بی او گفتَه کردم خندَه کون، با چَنان فریادی گَریه سر بَداد که بی هفت پشتم لعنت فرستادم.
٥ دقیقه، ١٠ دقیقه، ٣٠ دقیقه، ٣ ساعت... اما هر چَه مونتظر ماندم مادر بچَه نیامد. فهمیدم بچَه سر راهی بوده و در چَه بدبختی گرفتار شده‌ام. حالا چَه کسی حرف منِ تبعَه موجاز را باور مَی‌کوند؟
درِ خانَه را باز بَکردم. زولَیخا تا مرا نَظاره کرد، یَک جیغ بولند کَشیده کرد. بیدون پورسش و جواب، یَک سیلی موحکم بی گوشم زد و گفتَه کرد: هنوز بی شیراز نیامدَه چَه غلطی بَکرده‌ای؟
*****
بچَه بغل در سرکهای (خیابانهای) شیراز سرگردان بودم که با شَنیدن صَوت اذان، فکری بی ذهنم آمد.
بی درون یَک مسجد روان شدم و هینگام نماز، بی بهانَه وضو گرفتن بچَه را کَنار مسجد گوذاشتم و بی سمت درِ خروجی روان شدم. همین که خواستم خارج شوم، یَک نفر دست بر روی شانَه‌ام گوذاشت. سرم را که برگرداندم، یَک سیلی آبدار دیگر روانَه صورت و محاسن بولندم شد.
هنوز بی خودم نیامدَه بودم که چند نفر بی روی سرم ریختند، فوحشم بَدادند و لت و کوبم کردند.
گفتَه کردم: چَرا مرا فوحش مَی‌دهید؟ چَرا لت و کوب مَی‌کونید؟
گفتَه کردند: پیدرت را در مَی‌آوریم. بچَه‌های سر راهی در اینجا مَی‌گوذاری؟
با تعجب گفتَه کردم: بچَه‌ها؟
یَک بچَه دیگر را که معلوم نبود کودام از خدا بی‌خبر در آن مسجد گوذاشته، بی من بَدادند و مرا با دو بچَه از مسجد بی بیرون پرت بَکردند.
ماندَه بودم با دو بچَه چَه کونم؟ گَریه بچَه‌های گورسنه امانم را بریدَه بود. بی ناچار دستمزد کندَه‌کاری روز قبلم را بَدادم و یَک شیر خشک و پیستانک خریدَه کردم. اما ماندَه بودم با بوی بدی که از بچَه‌ها بی مشام مَی‌رسد چَه کونم.
سرگردان در سرکها بی یَک پل بزرگ رَسیده کردم. راهی دیگر نداشتم. دَور و برم را نَظاره کردم. بی داخل چمنهای زیر پل روان شدم و دو بچَه را همان جا در سایَه گوذاشتم. داشتم بی نگاه‌های معصومانَه آنها نَظاره و با چَشمی گَریان برایَشان دست تکان مَی‌دادم که ناگهان یَک نفر از پشت سر بی پس کلَه‌ام بَزد.
نَظاره کردم چند نفر از اهالی همان جا، با عصبیت مرا نَظاره مَی‌کونند؛ در حالی که یَک بچَه شیرخوارَه دیگر در دستَشان است.
خولاصه، من ماندم و سه بچَه...
*****
یَک ماه از موهاجرت بی شیراز نگوذشتَه بود که بار و بندیلَمان را جمع بَکردیم و بی وُلسوالی نَی‌ریز برگشتیم.
نجیب
