شاید آنها که دهه‌های شصت و هفتاد را به خاطر دارند یادشان باشد که چگونه تلویزیون ایران در گریاندن مردم موفق بود!
این گریاندن تا اواسط دهه ٧٠ ادامه داشت تا اینکه مسئولان وقت به این نتیجه رسیدند که جامعه دیگر تحمل گریه ندارد و تولید برنامه‌های طنز و شاد در دستور کار قرار گرفت.
این مسئله سبب شد تا سریال‌های طنز تلویزیونی رشد بالایی داشته باشند و به این ترتیب سریال‌های ۹۰ قسمتیِ طنز جای محبوبی را در جمع برنامه‌های مختلف تلویزیونی برای خود باز کرد؛ از «ساعت خوش» و «جُنگ ٧٧ » تا «زیر آسمان شهر» و «شهر قشنگ» و «بَرَره».
پس از آن بود که چهره‌های طنز در تلویزیون رخ نشان دادند و سینما و تلویزیون تا همین امروز از این افراد بهره می‌گیرد؛ هنرمندانی مثل مهران مدیری، رضا عطاران، جواد رضویان و چندین و چند طناز دیگر که حالا دیگر هر کدام به عنوان پایه‌گذاران طنز، سبک خاص خود را دارند.
سریال‌های طنز و شاد در ماه رمضان جایگاه ویژه‌ای داشتند تا جایی که جزئی از سفره‌های افطار شده بودند؛ روالی خوش که شروع آن با سریال‌هایی مثل «گمگشته» بود.
از دید رسانه‌ای، ماه رمضان و تعطیلات نوروز بدون سریال‌های جذابِ شاد و طنز بی‌معنا و ضد مخاطب است؛ اما تلویزیون در دهه ٩٠ و به خصوص در این اواخر آنتنش را از سریال‌های طنز خالی کرده و برنامه‌های غمبار و ناشاد، سریال‌های درام و حزن‌انگیز و بی بهره از لحظه‌های شادی آور را در اولویت قرار داده است.
کار به جایی رسیده و آش آنقدر شور شده که میثم فکری، مدیر گروه معارف شبکه سوم سیما در پاسخ به این سؤال که «چرا تلویزیون رمضان‌ها شاد نیست؟» می‌گوید: «نگاه ساده به برنامه‌سازی و بودجه کم باعث شده تا یکنواختی در برنامه‌های تلویزیون شکل بگیرد» و سعید مستغاثی، منتقد اصولگرای سینما و تلویزیون هم سریال‌های امسال ماه رمضان را «حوصله َسر بَر و تکراری» می‌نامد و می‌گوید: «بهتر است به جای اینکه ۲۰ کانال تلویزیون داشته باشیم؛ ۱۷ کانال بسته شود تا پول مردم بیشتر از این به هدر نرود»!
در چنین روزگاری که تلویزیون برنامه‌ی پر بیننده‌ای مثل «۹۰» را کنار می‌گذارد تا میز آن به یک هندوانه‌فروش برسد و حضور سلبریتی را ب رای برنامه افطار مناسب نمی‌داند و مسابقه جذاب «برنده‌باش» را متوقف می‌کند و از «حالا خورشید» رشیدپور هم خبری نیست، چطور می‌توان مردم را تماشا کردن ماهواره برحذر داشت؟!
