چقدر ظریف و حساسِ چشات
می‌ریزه غزل زِ احساس چشات
میشینه شوپرک نگاه من
وقتی رو کُلاله یاس چشات
میشه پُر تا پُر عطر گل عشق
دلم از شمیم انفاس چشات
تو بَرَم(*) اطلس پلکات را وا کن
تا نگاهم بشه کرباس چشات
خضر پلکات را ستایش می‌کنم
من میشم مرید الیاس چشات
نیدونم چِشِی(*) تو سوز(*)ِ یا سیا(*)
غرق شدم تو بحر وسواس چشات
می‌پرم پا به پای چکاوکا
من تو آسمون با ارباس چشات
زیر تاق ابروات که وِی‌میسم(*)
می‌گیره عکسومه عکاس چشات
افتیده برق نگات توی دلم
سر و کلَّم هم شده تاس چشات
وقتی هم اشک می‌ریزم پِشنگ‌پِشنگ(*)
اشکامه می‌پیمه(*) مقیاس چشات
خنجر و نیزه و شمشیر می‌بینم
صف به صف حوالی داس چشات
می‌گیرم با شور و عشق و آرزو
تو دلم همیشه اجلاس چشات
ته‌نوشت١:
بَرَم= برایِ من
چِشِی= چشمانِ
سوز= سبز
سیا= سیاه
وِی‌میسم= می‌ایستم
پِشنگ‌پِشنگ= قطره‌قطره
می‌پیمه= می‌پیماید، اندازه می‌گیرد
ته‌نوشت٢:
یعنی من می‌میرم برای این لهجه نی‌ریزی اونجا که طرف بعد از بارندگی‌های اخیر گفت:
تارم کَنّه، پِِرشاش تا آوْزَ شْت میاد
