هزاران سال است که سنت کاشت سبزه در ایران اجرا می‌شود و مردم به نشانه نوروز و سال نو، دانه‌های مختلف غلات یا حبوبات را سبز می‌کنند و می‌آرایند که خود آدابی ماندگار دارد.
اصل ماجرا بر می‌گردد با عهد باستان که مردمان دانه‌های گندم، جو، برنج، لوبیا، عدس، ارزن، باقلا، نخود و کنجد را بر ستون‌های خشتی می‌کاشتند و روز ششم فروردین آنها را برمی‌چیدند و به نشان برکت و باروری در تالارها پخش می‌کردند.
اما در سالهای اخیر دغدغه‌های محیط‌زیستی باعث شده که کاشت سبزه مخالفانی پیدا کند.
بر اساس گزارش برخی نهادهای حامی محیط‌زیست، سبزه عید ایرانیان باعث هدررفت ٦ میلیارد لیتر آب می‌شود. اگر هر خانوار ایرانی برای سبزه عید ٢٠٠ تا ٣٠٠ گرم گندم یا حبوبات مصرف کند، با توجه به مصرف ١٥٠٠ لیتر آب برای جوانه زدن هر کیلو بذر، سالانه چهار تا شش میلیارد لیتر آب برای کاشت سبزه هدر می‌رود.
افزون بر این، رها ساختن این میزان سبزه در طبیعت، خیابانها، نهرها و جوی‌های آب، گندیدگی، آلودگی‌های میکروبی و قارچی و همچنین صحنه‌های نازیبایی در فضای طبیعت ایجاد می‌کند. (خبرگزاری ایرنا )
فعالان محیط‌زیست پیشنهادات جایگزین زیر را مطرح می‌کنند:
- کاشت مقدار کمتری دانه جهت جلوگیری از هدررفت آب و غلات
- کاشت دانه‌های غیرخوراکی که قابلیت جوانه‌زدن و سبز شدن دارند
- خیساندن بذرهایی که سبزه آنها قابلیت خوراکی برای انسان دارد مانند بذر شاهی یا تره
- کاشت گیاه یا نهال کوچکی در گلدان که رشد و سبزینگی آن ادامه داشته باشد
- کاشت دانه‌هایی که قابلیت انتقال به طبیعت و تبدیل شدن به درخت داشته باشند مانند: خرما، پرتقال، نارنگی و بلوط
- کاشت انواع بذر سبزی خوردن
- رها نکردن سبزه در سطل‌های زباله، جوی‌های آب و فضای سبز شهری
- استفاده از دانه‌های سبز شده به عنوان خوراک پرندگان
- ایجاد تدابیری از طرف شهرداری‌ها برای گردآوری سبزه‌ها در پایان نوروز با هدف تبدیل به کود کمپوست.
نوروز با طبیعت و محیط‌زیست عجین شده و این رسم دیرپای ایرانیان از هماهنگ‌ترین رسوم بشری با طبیعت است. ما هم وظیفه داریم نوروز و طبیعت را با هم پاس بداریم.
چنین باد
نظر شما
