مسجد جامع نی‌ریز به‌حق افتخار و هویت هر نی‌ریزی است. نگهداری و پاسداشت این هویت بی‌نظیر وظیفه همه ماست و اگر در این راه سستی کنیم، هم گذشتگان و هم آیندگان ما را نخواهند بخشید.
در این سالها بر بناهای تاریخی ایران جفاهای زیادی رفته و آسیبهای فراوانی وارد شده و قدر این گوهرهای ذیقیمت و نایاب دانسته نشده. اگرچه کارهای چندی برای حفظ این بناها و آثار از طرف مردم و مسئولان انجام شده اما حال و روز بیشتر بناهای باستانی و تاریخی نشان می‌دهد که این کارها کافی نیست. همه ما از مردم و مسئولان در این قدرناشناسی سهیم و شریک هستیم و باید بیشتر و بهتر حافظ آنها باشیم.
مهمترین بنای تاریخی نی‌ریز و البته یکی از مهم‌ترینها در فارس و حتی کشور، مسجد جامع کبیر نی‌ریز است. می‌دانیم که تا از مرمت و بازسازی و نگهداری آن سخن بگوییم، همه مسئولان یکصدا از کمبود بودجه و اعتبار می‌گویند. این به کنار، اما مسئله آزاردهنده در مورد این بنای ارزشمند این که همچنان یک فرد برای نگهبانی و مواظبت از آن بطور ثابت در نظر گرفته نشده است.
چند سال پیش حقیر به اتفاق یکی از همکاران برای عکاسی از همه زوایای مسجد در ساعتی غیر از زمان نماز وارد آن شدیم و یکی دو ساعت از تمام قسمتهای آن عکاسی کردیم؛ از محراب گرفته تا مناره و پشت بام و شبستانها و زیر زمین و پستوها. اما در همه این مدت هیچ کس جلو ما را نگرفت و از ما سؤالی نکرد.
یعنی در آن فاصله هرکس می‌توانست به محراب ارزشمند مسجد و یا مناره آن آسیب بزند و کسی جلودار آن نباشد.
شنیده‌ایم که هیئت‌امنای مسجد، دلسوزانه کارهای مفیدی را در آن انجام داده و پیگیر کمبودها و مشکلات هستند؛ اما این مسئله یعنی گماشتن یک نگهبان شبانه‌روزی و حساس به کار مسجد یک ضرورت مهم است که امیدواریم هرچه زودتر از محل موقوفات مسجد به این کار اهتمام شود.
چنین باد
از ماست که بر ماست موسیر