از ابتدای طرح معادن آهن در ضلع شرقی شهرستان و عمدتاً در بخش‌های قطرویه و پشتکوه مسائل مختلفی مطرح شده و اخیراً پیچیدگی‌ها را بیشتر نشان می‌دهد.
از ابتدا دو رویکرد اساسی مطرح بوده و هست:
١- عمده این معادن در منطقه حفاظت‌شده بهرام گور است و لذا مشکلات زیست‌محیطی خصوصاً برای پارک ملی قطرویه دارد. بنابراین باید دور آن را خط قرمز کشید و هیچ واگذاری به هر شکلی در آن انجام نشود.
٢-قطب‌های بزرگ صنعتی گل‌گهر و صنایع وابسته به آن و فولاد نی‌ریز به منظور توسعه منطقه‌ای ایجاد شده‌اند و هرچه بر میزان خشکسالی افزوده می‌شود، ضرورت حرکت به سوی صنعت و معدن و تقویت این بخش یک ضرورت است اما با حفظ محیط‌زیست منطقه.
جدال طرفداران دو رویکرد بالا در حدی بالا گرفت که استاندار وقت فارس در دولت دهم اعلام کرد: مردم نی‌ریز حاضرند در خانه‌هایشان از گورخرها نگهداری کنند اما معادنشان را مورد استفاده قرار دهند.
اما اکنون با همه موضع‌گیری‌ها به نظر می‌رسد سازمان محیط‌زیست - احتمالاً تحت فشارهای وارده - اکتشافات مشروط را پذیرفته است.
در این میان لازم است واقعیات بدون هرگونه حب و بغضی در نظر گرفته شوند و اقدامی صورت نگیرد که در آینده‌ای نه چندان دور عواقب غیرقابل جبرانی متوجه منطقه و کشور شود.
واقعیت اول این است که میلیاردها تومان سرمایه دولت و بخش خصوصی در فولاد نی‌ریز هزینه شده و خوشبختانه خط تولید آهن اسفنجی حدود یک‌سال است در حال بهره‌برداری است. به گفته مدیران فولاد، خط احیاء نیز به زودی به تولید می‌رسد.
کارشناسان بر این باورند که چرخ تولید این کارخانه با احداث دو مرحله قبل از آهن اسفنجی باید تکمیل شود:
١- تهیه کنسانتره آهن از سنگ معدن آهن
٢- تولید گندله آهن
طبیعی است که مقرون به صرفه‌ترین راه احداث و فعال‌سازی دو مرحله بالا، استفاده از نزدیکترین پهنه‌های معدن آهن است. پس ذی‌حق‌‌ترین مرکز صنعتی برای برداشت از این معادن، فولاد غدیر نی‌ریز است.
واقعیت دوم سرمایه‌گذاری شرکت غدیر به عنوان بخش خصوصی در فولاد نی‌ریز است. دولت در سیاست‌ها، شعارها، سخنرانی‌ها و... فریاد می‌زند از سرمایه‌گذار بخش خصوصی حمایت می‌کنیم و حتی برای آن فرش قرمز پهن می‌کنیم. زمانی‌که شرکت دولتی فولاد ایران نتوانست پرونده فولاد را تمام کند و علی‌رغم فروش اوراق مشارکت کاری از پیش نبرد و عملاً پروژه تعطیل و کارکنان بیکار شدند، شرکت غدیر به عنوان سرمایه‌گذار وارد میدان شد و پروژه را فعال و به تولید رساند.
حال که دولت مسئله اکتشاف و به دنبال آن بهره‌برداری مشروط و محدود را پذیرفته می‌خواهد این سرمایه‌گذار خصوصی را حمایت کند یا به زمین بزند؟!
تبدیل سنگ آهن به کنسانتره و پس از آن گندله، نیازمند سرمایه صدها میلیون و احتمالاً چند میلیارد یورویی است که خوشبختانه شرکت غدیر از پس آن برمی‌آید، بنابراین حمایت از این سرمایه‌گذار:
١- منطبق با برنامههای توسعه کشوراست.
٢-در راستای سیاستهای اقتصاد مقاومتی است.
٣- منطبق بر عقل اقتصادی است.
٤- مانع خام فروشی و موجب افزیش تولید و اشتغال می‌شود.
اکنون زمان راستی‌آزمایی و آزمایش وزارت صمت، کمیسیون صنعت و معدن مجلس و نمایندگان دولت در استان و شهرستان است. آیا مصوبات و سیاستهای دولت، برنامههای پنج‌ساله توسعه، سند چشم‌انداز، و سیاستهای اقتصاد مقاومتی برای نوشتن روی کاغذ است یا اجرا روی زمین و میدان عمل؟!
این چیزی است که افکار عمومی مخصوصاً در شهرستان نی‌یز با چشمانی تیزبین آن‌را رصد می‌کند.
شاد و سالم و موفق باشید
چرا به اين مهم توجه نمي شود كه وجود اين طرح در اين منطقه عين بي خرديست . درست ميفرمايد ما يايد به سمت صنعتي شدن برويم اما نه صنايع آب بري مانند پتروشيمي و يا فولاد .