خلیل نورالهی از پیشکسوتان والیبال نیریز است که به همراه چند تن از دوستانش اولین زمین والیبال سیمانی را در نیریز ساختند.
او که متولد ١٣١٧ خورشیدی است، اکنون یک پسر و سه دختر دارد. وی از کودکی در کوچهها بر روی بند و در زمین خاکی والیبال بازی میکرد و این رشته را تا دبیرستان بصورت ویژه دنبال نمود.
نورالهی میگوید: «آن زمان در زمین خاکی و با توپ چرمی که خاک به آن میچسبید و درون چشمان میرفت، والیبال بازی میکردیم. تا این که در سال ١٣٣٦ که در دبیرستان درس میخواندم، شهرداری نیریز صاحب یک کمپرسی شد. من به همراه چند تن از دوستانم پیش آقای طباطبایی مدیر مدرسه احمد قدیم رفتیم و از او خواستیم تا زمین خاکی را حداقل برایمان سیمان کند.
او به ما گفت: پول نداریم؛ ولی به شرطی که کارگریِ زمین را خودتان انجام دهید، من با شهرداری صحبت میکنم تا چند کمپرسی شن برایتان بیاورد.
من و چند تن از بچهها قبول کردیم و بیل و کلنگ برداشتیم و از روبروی جهاد قدیم، شن در کمپرسی شهرداری ریختیم تا برایمان در مدرسه خالی کند. سپس آقای طباطبایی سیمان خرید، یک استاد بنا هم گرفت و ما به عنوان کارگر کنار او ایستادیم تا اولین زمین والیبال سیمانی را در نیریز ساختیم.»
نورالهی همچنین این را هم اضافه کرد که در زمان معلمیاش در سال ١٣٤٨، اولین زمین بسکتبال را در مدرسه احمد ساخته؛ زمینی که هزینهاش را مدرسه پرداخت و او هم کارگری آن را انجام داد.
وی از خاطرات دوران دبیرستانش میگوید؛ زمانی که والیبال بازی میکرد: «در سال ۱۳۳۶ در تعطیلات زمستانی که از ١٥ تا ٣٠ آذر بود، برای اولین بار به مسابقات استانی رفتیم. در این رقابتها که در زمینهای گچی کازرون برگزار شد، چون تکنیک زیادی بلد نبودیم، همه بازیها را به تیمهای دیگر شهرستانها واگذار کردیم. اما پس از آن تصمیم گرفتیم که تمرینات خود را مجدداً آغاز کنیم.
بنابراین آقای زهری معلم ورزشمان با معاون دبیرستان شاپور شیراز که یک نیریزی به نام یزدانشناس بود، هماهنگ کرد. تیم نیریز به مدت ٤ روز در مدرسه شاپور که در آن زمان یکی از بهترین مدارس شیراز بود تمرین کرد و تکنیکهای جدیدی یاد گرفت.»
نورالهی گفت: «سال بعد که دوباره به مسابقات اعزام شدیم، چون با تکنیکهای جدید بازی میکردیم، علاقه داشتیم و معلممان هم پیگیر و علاقهمند بود، توانستیم قهرمان استان شویم. شاید بتوان گفت این اولین مقام نیریز در والیبال استان بوده است. در این بازیها ۱۳ تیم از سراسر استان حضور داشتند و مسابقات در زمین والیبالی که در میدان حافظیه بود، برگزار میشد.»
او از زمانی هم که معلم ورزش بود، برای ما میگوید: «در سال ۱۳۴۸ یک مدیر فرهنگ (آموزش و پرورش) علاقهمند به ورزش به نام آقای مجدی برای بازدید مدرسه آمد و از مدیر مدرسه پرسید: معلم ورزش شما کیست؟
مدیر من را نشان داد و رئیس فرهنگ گفت: معلم ورزش باید طوری لباس بپوشد که مشخص شود معلم ورزش است؛ نه مثل بقیه معلمان.»
او آن زمان ۲۵۰ تومان به من داد و گفت: «آقای نورالهی! خودتان مسئول باشید و هر وسیله ورزشی را که لازم دارید بخرید. پس از آن من به شیراز رفتم و یک کمد بایگانی و ۲۶ دست لباس، شورت، گرمکن و کفش برای دانشآموزان خریدم تا بچهها در زنگ ورزش لباس ورزشی بپوشند.»
نورالهی دو سال بیشتر معلم ورزش نبود و بیشتر کارهای مدیریتی را در آموزش و پرورش انجام میداد. اما هرجا که بود، زمین والیبالی درست و در آنجا بازی میکرد.
این پیشکسوت والیبال تا سال ١٣٧٣ که بازنشسته شد، معمولاً عصرها در مدرسه با دبیران و دانشآموزان والیبال بازی میکرد و پس از بازنشستگی هم از ورزش دور نبود. او تا سال ١٣٨٤ نیز ورزش پیادهروی و دویدن را انجام میداد؛ اما از آن سال و پس از این که قلبش را عمل کرد، دیگر نتوانست ورزش کند.
نورالهی از بازیکنان هم تیمی خودش هم نام میبرد و میگوید: «در تیم دبیرستان ما افرادی مثل مرحوم سروی، مرحوم داوری(کارمند بانک ملی)، آقای حسینی (معاون مدرسه ولیعصر)، آقای موسوی (کارمند بنیاد شهید)، مرحوم علا فاطمی و عباس بهرامی بودند که با هم در مسابقات شرکت میکردیم.»
وی همچنین این را هم اضافه میکند که بسکتبال از زمان آقای میرسپاسی که رئیس اداره تربیت بدنی بود، وارد نیریز شد. به گفته نورالهی، میرسپاسی اهل شمال و تخصصش بسکتبال بود. او این رشته را در سال ١٣٤٦ وارد نیریز کرد.