ماجراهای تبعه موجاز
یادم است اوایلی که بی وَلایت ایران روان شدَه بودم، وضعم بی شدت خراب بود و کندَه‌کاری درست پَیدا نَمی‌شد.
از بخت بد من، یگانَه روزی هم که کاری بی دست آوردم، حَین کندَه‌کاری، آن قدر فکرم مشغول بود که کولنگ را موحکم بی روی انگشت شصت لنگ چپم زدم و از شدتی درد، تا سر چاه بالا پریدم. خولاصه، مجبور شدم برای دوا و درمان بی شفاخانَه وُلسوالی شیراز روان شوم.
آنجا سوار بر اتوبوس واحد شدم. اتوبوس شلوغ بود و در راه یَک مرد بیسیار خوشتیپ و کت و شلواری هم سوار بَشد. یَکهو نَظاره کردم یَکی از پشت سر دست در کیسَه‌اش بَکرد و پَیسَه‌هایش (پولهایش) را کش بَرفت.
خواستم کاری کونم که اتوبوس واحد ایستَه کرد و مرد بیچاره بولند شد تا پول تیکت (بلیط) را حساب کوند. وقتی دست در کیسَه‌اش بَکرد، دید پولی ندارد، بی لُکنت زبان افتاد و از خَجالت سرخ بَشد.
درایور (راننده) با مسخره گفتَه کرد: «خاک بر سرت کونند، خَجالت بَکش. مثلاً تو خودت را آدم با شخصیتی مَی‌دانی که پول یَک تیکت را نَمی‌دهی؟»
یَکهو نَظاره کردم بی غَیرت دزد بر بَخورد و بی رانندَه گفتَه کرد: «کَرایه موهندس را من حَساب مَی‌کونم .»
مرد خوشتیپ با لبخند بی دزد بَگفت: «درود بر تو! خداوند امثال شوماها را در این وَلایت زیادَه کوند.»
موسافران هم آمین بَگفتند، شروع بی ستایش دزد کرده و برایش دوعا کردند.
مرد بَرفت و دزد هم بَرفت...
اما بعد از چندین سال، ترسم از آن است که دوعای دستَه‌جمعی آن جمع موستَجاب شدَه باشد.
امیدوارم اتوبوس وَلایت ما از این چیزها نداشتَه باشد...
نجیب
نظر شما
