زادروز نورانی پیامبر رحمت حضرت محمد(ص) و امام صادق(ع) فرخنده باد
یکی از آسیبهای جوامع اسلامی این است که الگوی رفتاری پیامبر(ص) و سایر پیشوایان دینی در این جوامع کمرنگ شده است. برای نمونه از نام پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) تنها در نامگذاری فرزندان استفاده میشود. اما سیره و عمل این انوارِ الهیِ هدایت، کمتر مورد توجه آحاد مسلمین است. در حالی که قرآن، وجود با برکت ختمی مرتبت را به عنوان اسوه و الگوی عملی انسانها معرفی میکند. «مسلماً برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی بود، برای آنها که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد میکنند.» (احزاب، 21).
با نگاه به قرآن متوجه خواهیم شد که یکی از وظایف مسلمانان بهرهگیری و تأسی به سیره عملی رسول گرامی اسلام است. از همین رو امیرالمؤمنین(ع) نیز به الگوگیری از پیامبر اسلام دعوت و سفارش نموده است. «به پيامبر پاکتر و پاکيزهترت- که درود خدا بر او و آلش باد- اقتدا کن، که وجودش براى هر که بخواهد به او اقتدا کند سر مشق است، و براى آن که تسلّى جويد در زندگى به آن حضرت تسلّى است، و محبوبترين بندگان نزد خدا کسى است که به پيامبر اقتدا کند و قدم جاى قدم او بگذارد.» (نهج البلاغه، خطبه 160)
همانطور که ملاحظه میشود امیرالمؤمنین(ع) محبوبترین بندگان در نزد خدا را کسی میداند که در زندگی خود به قدری از نبی مکرّم اسلام(ص) الگو بگیرد که گویی قدم در جای پای مبارک او میگذارد. یکی از مهمترین مسائلی که در آن تأسی به پیامبر(ص) ضرورت دارد، کسب و رعایت فضایل اخلاقی است. در اهمیت آن همین بس که پیامبر گرامی اسلام(ص) مهمترین هدف بعثت خود را اتمام مکارم اخلاقی میداند. (بحارالانوار، ج 16، ص 210)
از جمله اخلاق ناب پیامبر(ص) که شایسته تبعیت و تأسی است، مهربانی و محبت ایشان نسبت به دیگران است. قرآن بیان میکند که ایشان از سر دلسوزی و شفقت، برای هدایت مردم به طریق رستگاری چه خون دلها خورده است. «به رنج افتادنتان بر او گران و دشوار است، به شما دلبسته است و به مؤمنان دلسوز و مهربان.» (توبه، 128)
به همین دلیل اعلام میکند که هرکس به پیامبر رحمت تأسی جوید باید با مؤمنین رفتاری توأم با مهربانی و رحمت داشته باشد. «محمّد فرستاده خداست و کسانی که با اویند بر کافران سرسخت و در میان خود مهربانند.» (فتح، 29)
مطالعه رفتار و سیره و منش پیامبر(ص) به ما نشان میدهد که رحمت و محبت او به نحوی وسیع و بی پایان بوده است که عملاً به دوستان و پیروان خود در سطحی بسیار وسیع، درس احسان و محبت را میآموخت. ایشان در حدیثی گوهربار مهربانی با مردم را نشانه نیمی از عقل و خرد معرفی میکند.» التَّوَدُّدُ إِلَى النَّاسِ نِصْفُ الْعَقْلِ/ مهربانى با مردم ، نيمى از خردمندى است»(کافی، ج 2، ص 643)
بنابراین شایسته است که شخص مسلمان با پیروی از الگوی بی بدیل خلقت و با بهرهگیری از کلام و سیره شایستهترین بنده خدا، با همنوعان خود رفتاری توأم با مهربانی و محبت پیشه کند تا بدین وسیله خود نیز محبوب خداوند شود.
نظر شما