گفتگو با مهدیه بیگی مربی کاراته
با ووشو ورزش را شروع کرد و با کاراته ادامه داد. شاید تصورش کمی سخت باشد که یک زن با این علاقه ورزشهای رزمی بیشتر مردانه را دنبال می‌کند و حرف برای گفتن دارد.
/ به جرئت می‌گویم بقیه شهرستان‌ها از بازی با تیم‌های کاراته نی‌ریز هراس دارند. پس ما هم نیازمند حمایت و توجه بیشترمسئولین هستیم.
/ ما در بازی کاراته تواضع و احترام را یاد می‌گیریم و آموزش می‌دهیم.
/ بعد از دو جلسه، یک دل نه صد دل عاشق کاراته شدم.
/ به نظرم بچه‌های ما همه نازپرورده و سرگرم گوشی هستند .
سمیه نظری / گروه ورزش
نی‌ریزی است و 35 سال سن دارد. حدود 20 سال است که در رشته‌های رزمی فعالیت دارد. او زمانی نایب رئیس هیئت ووشو و کاراته نی‌ریز بوده و هم اکنون نایب رئیس کیک‌بوکسینگ واکو فارس است.
وی معتقد است برخلاف نظر عموم مردم رشته رزمی باعث کوتاهی قد نمی‌شود بلکه ورزشی دفاعی است که به انسان استقامت و مقاومت را می‌آموزد.
-از کی ورزش را شروع کردید؟
14 ساله بودم که در کلاس ووشو سالن هلال احمر با مربیگری خانم علیزاده شرکت کردم. سالها بعد در همین رشته مربی شدم.
-چه شد که وارد کاراته شدید؟
بعد از سه سال که به طور مداوم ووشو کار کردم در سال 1382، به پیشنهاد آقای نصرتی که خود جزء کاراته‌کاهای خوب شهرمان است تصمیم گرفتم رشته کاراته را هم تجربه کنم. بعد از دو جلسه فعالیت در این رشته، یک دل نه صد دل عاشق کاراته شدم. بعد از آن با تشویق‌ها و همراهی‌های پدرم به تهران رفتم و در دوره‌های آموزشی شرکت کردم و به نی‌ریز برگشتم تا به عنوان اولین مربی کاراته در شهرستان شروع به فعالیت کنم.
- ووشو بهتر است یا کاراته؟
البته بین کاراته و ووشو فرق چندانی نیست، تکنیک‌های هر دو یکی است. شاید یکی از تفاوت‌هایش در این باشد که ووشو ضربات به سر دارد اما در کاراته این حرکت تخلف است.
- چه مقام‌هایی کسب کرده‌اید؟
من و بازیکنانم در مسابقات زیادی مقام آورده‌ایم. به نظرم سومی مسابقات کشوری اراک خودم و مقام‌های اول تا سوم مسابقات اورآسیایی بازیکنانم ازجمله مهم‌ترین آنها است. به عقیده من ورزش کاراته در شهرستان ما بسیار پیشرفت کرده و کسب چنین مقام‌هایی دور از انتظار نیست.
- چرا ورزش رزمی را انتخاب کردید؟
ورزشهای رزمی، ورزشهای دفاعی هستند اما بدون اسلحه که در آن هماهنگی زیادی بین اعضای بدن و تمرکز ذهن به وجود می‌آید و به جسم و روح سلامتی، شادابی، قدرت و استحکام می‌بخشد.
از نظر من ورزش خودش به تنهایی اعتیادآور است و به روح و جسم آرامش و انرژی می‌بخشد. من اگر یک روز ورزش نکنم احساس خستگی و کلافگی پیدا می‌کنم. چه برسد که آن ورزش کاراته باشد.
- از کاراته در نی‌ریز چقدر استقبال می‌شود؟
اوایل استقبال خیلی خوب بود و معمولاً بچه‌های دهه 70 زیاد در کلاس‌ها شرکت می‌کردند و به جرئت می‌گویم که خیلی از همان بچه‌ها الان به درجه مربیگری رسیده‌اند و من بسیار خوشحالم. اما متأسفانه چند سالی می‌شود که خانواده‌ها از ورزش استقبال نمی‌کنند و این حس بدی به من می‌دهد. به نظرم بچه‌های ما همه نازپرورده و سرگرم گوشی هستند باید آنها را در این کلاس‌ها بگذاریم تا طعم شکست، مقاومت و پیروزی را نیز تجربه کنند. نباید فرزندانمان را از ورزش دور کنیم.
- درخواستتان از مسئولان ورزشی چیست؟
حقیقت این است که ما خواسته زیادی از آنها نداریم. سالهای قبل وقتی کاراته‌کاها در مسابقات مقام می‌آوردند در مراسم تجلیل از آنها درخواست یک خانه کاراته داشتیم که متأسفانه تا الان قدمی برداشته نشده است و در حال حاضر هر کدام از مربیان این رشته در یکی از سالن‌های ورزشی شهر به صورت پراکنده مشغول فعالیت هستند.
به جرئت می‌گویم بقیه شهرستان‌ها از بازی با تیم‌های کاراته نی‌ریز هراس دارند. پس ما هم نیازمند حمایت و توجه بیشترمسئولین هستیم.
- به عنوان یک ورزشکار خانم چه صحبتی با بانوان دارید؟
ورزش حال دلم را خوب می‌کند. باشگاه از دید من یعنی انرژی مثبت. همینجا از بانوان نی‌ریزی می‌خواهم که حتی برای اعتماد به نفس خودشان هم که شده باشگاه بیایند و ورزش کنند. ما در بازی کاراته تواضع و احترام را یاد می‌گیریم و آموزش می‌دهیم. ای کاش کرونا برود تا باز هم ورزش رونق پیدا کند و خانواده‌ها با شرکت خودشان در ورزشهای رزمی و فرستادن بچه‌هایشان در کلاس‌های کاراته ما را حمایت کنند.
-یک خاطره ورزشی بگویید.
خاطرات تلخ و شیرین زیاد است. بردها شیرین است و باخت‌ها تجربه. با شاگردانم از جنوب تا شمال رفته‌ایم. آذربایجان، مشهد، یزد و بندر. همه اینها برایم خاطره هستند. اما اگر بخواهم از شیرین‌ترین خاطره‌هایم بگویم زمانی بود که تازه مربی شده بودم و همان سالهای ابتدایی با 8 کاراته‌کا به مسابقه کشوری رفتیم و با 8 مقام اول تا سومی برگشتیم. در آن مسابقه استان فارس اول شد و این خاطره زیبایی برای من بود.
نظر شما
