گفتگو: سمیه نظری / گروه ورزش
والیبال شور است و هیجان. هیجانی که باعث شده از خواب خود بزنند و از ساعت 3 بعداز ظهر در گرمای تابستان به سالن استادیوم شهدا بیایند و سالن را از سر و صدا و جنجال خود پر کنند.
همه ماسک زده و مشغول والیبال هستند. یک تیم 12 نفره که با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی تمرین می‌کنند .
سرپرست و مربی تیم معصومه زلفی است. او 24 سال است که والیبال را دنبال می‌کند. می‌گوید:
خانواده ما یک خانواده ورزش‌دوست هستند و در والیبال و فوتبال فعالیت دارند. من خودم ورزش را با والیبال می‌شناسم و سالهاست که در این رشته کار می‌کنم. همیشه عاشق تیم و سالن بوده‌ام.
زمانی که وضعیت کرونا در شهر بدتر می‌شود و باشگاه‌ها را می‌بندند، حالم بد می‌شود؛ البته سعی می‌کنم با پیاده‌روی خودم را سرگرم کنم اما به محض اینکه نامه بازگشایی را می‌بینم، ذوق‌زده عزمم را جزم می‌کنم که به باشگاه بیایم و چند وقتی را که با هیجان ورزش نکردم، تلافی کنم. وقتی 20 سالم بود در کلاس‌های آمادگی جسمانی شرکت کردم و بعد از دو سال به سمت والیبال آمدم و در تیم خانم‌ها طباطبایی، فیض‌آبادی و کسرایی بازی کردم و واقعاً از سالن احساس رضایت دارم و روزهایی که باشگاه می‌آیم در کنار بازیکنانم احساس شادابی می‌کنم.
زلفی که دخترش نیز رشته او را دنبال کرده می‌گوید: «من و دخترم لیلا خوشنیت هر دو در استادیوم بازی می‌کنیم و 30 بازیکن با ما بازی دارند. سالن استادیوم را به این دلیل انتخاب کردم که وسط شهر قرار دارد تا از نظر امنیت بچه‌ها مشکلی نداشته باشند. البته غیر از تیم استادیوم با دو تیم سپاهان و ماهان نیز بازی می‌کنم که زیر نظر سپاه و بسیج هستند.»
در ادامه با چند بازیکن هم گفتگو کردم.
ستایش‌نیا 4 سال است که برای والیبال به استادیوم شهدا می‌آید. می‌گوید: «والیبال نی‌ریز واقعاً جایگاه خوبی دارد و استقبال خوبی هم می‌شود. مخصوصاً استادیوم شهدا بهترین مکان است. چون هم از لحاظ سرویس‌های بهداشتی مرتب و تمیز است و جوِّ بچه‌ها هم صمیمی است. من معتقدم بازیکن باید هودش اهل ورزش باشد. نباید بهانه بیاورد و به هر دلیلی ورزش را کنار بگذارد. من به غیر از روزهایی که بهداشت به دلیل وضعیت قرمز و بیماری کرونا باشگاه‌ها را تعطیل می‌کند، بقیه وقتها به این سالن می‌آیم و تقریباً هفته‌ای سه ساعت والیبال بازی می‌کنم.»
ژیلا جلالی از آن‌دست خانم‌های ورزش‌دوست و قدیمی والیبال است که از سال 1373 وارد والیبال شده است. می‌گوید: «من خودم بچه شیراز هستم. وقتی ازدواج کردم و برای زندگی به نی‌ریز آمدم، برای فرار از تنهایی وارد تیم والیبال به مربیگری فاطمه کسرایی شدم. آن موقع در نی‌ریز فقط همین یک تیم بود. من این رشته ورزشی را ادامه دادم و الان نزدیک 17 سال است که در تیم خانم زلفی بازی می‌کنم.»
او می‌خندد و می‌گوید: «هنوز هم که هنوز است زمانی که می‌خواهم به سالن بیایم مثل بچه‌ها خوشحالم. علاوه بر والیبال شنا و پیاده‌روی هم کار می‌کنم و اگر استخر باز شود، حتماً شرکت می‌کنم. من هفته‌ای 3 ساعت برای والیبال و روزی یک تا دو ساعت برای پیاده‌روی وقت می‌گذارم و معتقدم که ورزش‌کردن حالِ دل آدم را خوب می‌کند و روحیه را بالا می‌برد. علاقه من به حدی به ورزش زیاد است که حتی کرونا هم باعث نشد من و هم‌تیمی‌ها دست از بازی برداریم. در مواقعی که باشگاه باز است حتی با وجودی که پسرم فلج است و به دلیل بیماری‌اش نیاز به حمایت من دارد، سعی می‌کنم وقتم را به گونه‌ای تنظیم کنم که هیچ وقت ورزشم را تعطیل نکنم،چون ورزش باعث می‌شود با روحیه شادتری برای فرزندم وقت بگذارم.»
وی ادامه می‌دهد: «خیلی خوشحالم که در سن ۵۷ سالگی از هیچ درد استخوانی رنج نمی‌برم. همه این سلامتی و روحیه‌ام را مدیون ورزش هستم. درست زمانی که وارد سالن می‌شوم، ناراحتی‌های زندگی‌ام را حداقل در این یک و نیم ساعت فراموش می‌کنم. البته سالن ایراداتی هم دارد، جای یک آبسردکن در اینجا خیلی خالی است که بچه‌ها آب از خانه می‌آورند. اما ما ورزشکاران به خاطر علاقه‌امان این کاستی‌ها را تحمل می‌کنیم.»
مهرماه روستا از جمله خانم‌هایی است که 6-5 سال با تیم خانم خوشنیت بازی می‌کند. می‌گوید: «من در این دو سال هم مثل سالهای قبل به سالن آمدم و با رعایت پروتکل‌ها در کنار بچه‌ها بازی کردم چون والیبال تنها ورزشی است که من به آن علاقه دارم سعی می‌کنم تحت هیچ شرایطی آن را از برنامه‌ام حذف نکنم.»
لیلا خوشنیت از مربی‌های تیم استادیوم، از کلاس سوم ابتدایی عاشق والیبال بوده و 24 سال است بصورت مستمر آن را دنبال می‌کند. او معتقد است که از والیبال انرژی مثبت می‌گیرد؛ ادامه می‌دهد: «تنها ورزشی است که بازی می‌کنم و مهمترین انگیزه و بازی‌کردنم تخلیه انرژی منفی است. روزی که به اینجا می‌آیم، بقیه ساعات شبانه‌روزم به شادی و باانرژی بیشتری می‌گذرد.»
او ادامه می‌دهد: «محیط اینجا از لحاظ بهداشتی واقعاً تمیز است، اما جای یک آبسردکن اینجا خالی است. ما تابستان را هرچه بود با یک کولر گذراندیم اما اگر مشکل بخاری‌ها برای زمستان حل شود، سالن اینجا حرف ندارد.»
فهیمه عرفانی 24 سال سن دارد و از 13 سالگی والیبال را شروع کرده. می‌گوید: «الان 11 سال است با این تیم بازی می‌کنم. برای والیبال معمولاً بیشتر مواقع استادیوم هستم ولی اگر برنامه‌ای پیش بیاید که آن روز اینجا بازی برگزار نشود، من به سالن امام خمینی یا سپاه می‌روم.»
عرفانی ادامه می‌دهد: «ما هفته‌ای دو جلسه و هر جلسه یک‌ساعت و نیم به سالن می‌آیم که برای من کم است. من شاغل هستم و وقت کم می‌آورم اما اگر تایمی آزاد پیدا کنم، حتماً پیاده‌روی می‌روم. من همینجا به خانم‌های خانه‌دار توصیه می‌کنم که ورزش را جزء برنامه خود قرار دهند، چرا که به جسم آنها سلامتی و به روان آنها شادی می‌بخشد.»
فرزانه بیگی معتقد است اخلاق مهمتر از بازی است.می‌گوید: «من از 15 سالگی ورزش می‌کردم. البته بیشتر بدنسازی کار می‌کردم، اما 3 سالی است که با این تیم آشنا شده‌ام و وقتی جو صمیمی و اخلاق این بچه‌ها را دیدم جذب این بازی شدم و مطمئن هستم که هم‌تیمی‌های من دنبال یک بازی خوب هستند، همیشه هوای همدیگر را دارند و هیچ‌وقت حرفی پشت سر بقیه نیست و اینجاست که متوجه می‌شوی ورزش نوایی است که زندگی را همراهی می کند.
معصومه رکنی، به نظر می‌رسد کم‌سن و سال‌ترین فرد این تیم باشد، می‌گوید: «17 سال سن دارم و چند سال است به طور جدی والیبال را دنبال می‌کنم. اوایل که کرونا شدید شد، چند وقتی به سالن نیامدم، اما دوباره دلم برای محیط اینجا تنگ شد. دل به دریا زدم و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی به سالن آمدم.»
او از آن دست خانم‌هایی است که والیبال را به خاطر هیجانش دوست دارد، ادامه می‌دهد: «خوشحالم که توانسته‌ام با برنامه‌ریزی و هفته‌ای 3 ساعت ورزش، هم به درسهایم برسم و هم با ورزش به سلامتی جسم و روح خودم کمک کنم.»
نظر شما
